من لوگ ءَ نشتگ ءُ کتابے وانگءَ اِتاں، کہ منی برٛازتک ءَ من ءَ گوٛشت: ’’ناکو! ترا ڈنّ ءَ یکے لوٹیت‘‘
من وہدے ڈنّ ءَ شُتاں داں دیست منی سنگت اعجاز ذاکر اوشتاتگ ات، من ءَ دیست ئےِ ءُ بچکندگ ءَ لگّ اِت،من جُست کت’’تو پہ حیری اتکگ ئے؟،،تہ آئی ءَ پسّہ دات ترا مبارک بہ بیت‘‘
’’پرچا!ترا زاناں چُکے بیتگ جنکّے ، بچکے؟‘‘
’’منی چُک ءِ آہگ ءَ انگتہ وہد لوٹیت، من ترا مبارکی پمیشکا دئیگ ءَ آں کہ تئی گوٛستگیں سال ءِ چاپ بوتگیں آزمانک ءَ اے سال ءَ “سید داد” ءِ اولی داد رستگ کہ چارہزار کلدار انت،اے حال من اش کت منی پاد چہ گل ءَ چست بوت انت بلئے من ءَ باور نہ بیت کہ منی آزمانک ءَ اولی داد رسیت۔وہدے منی سنگت ءَ یک رجسٹری ئے منی دست ءَ دات ءُ گوٛشت ئےِ ’’بہ زیر تئی محنت ءِ مُزّ اِنت، نوں مئے دپ ءَ شیرکن بہ کن‘‘
من گوٛشت ’’داد ءِ دُرٛاہیں زَرّ شمئے انت حلوہ ءُ چاہ انت پمّن ہمے باز انت کہ منی آزمانک ءَ باج بُرتگ‘‘پدا سنگت ءَ گوٛشت ’’ہَو بلئے ترا یات انت کہ تو چی گوٛشتگ ات‘‘
ہو! من ءَ یات انت کہ من گوٛشتگ ات اگاں منی آزمانک باج بہ بارت گڑا من وتی پشک ءِ کالراں بُرز ءُ ہپت قلم کیسگ ءَ کناں ءُ بازار ءَ گرداں۔
من چہ لوگ ءَ ہپت قلم زُرت ءُ وتی قول ءِ پد ءَ کالر برز کت انت ءُ پدا ہر دوئیں سنگت دیم پہ بازار ءَ رہادگ بوتیں۔منی دُرٛاہیں سنگتاں من ءَ دیست تہ آ سرپد بوتنت۔کہ منی آزمانک ءَ دادے رستگ،پرچا کہ آ سھیگ اتنت کہ من چشیں قولے کتگ ات۔مادراھیں سنگتاں”آسکانی ہوٹل” ءِ بُرز ءَ نشت چاہ ءُ ھلواہ دات۔
منی سنگتے ءَ من ءَ جست کرت “تو زاناں چی نبشتگ کتگ؟،،
من گوٛشت”من یک آزمانکے گوادر ءِ گنوکانی باور ءَ نبشتگ کتگ‘‘
’’گوادر ءِ گنوکانی …باروا؟ زاناں اے کتاب والا گوادر ءِ گنوکاں زان انت؟‘‘
’’داد من ءَ کتاب والا آں نہ داتگ یک ادبی گلے ماں خلیج ءَ ہست کہ آئی ءِ مستر واجہ اسماعیل ممتاز انت ءُ ہمائی ءَ منی آزمانک ءَ داد بکشاتگ‘‘
دگہ یک سنگتے ءَ گوٛشت’’اسماعیل ممتاز ءَ ترا پمیشکہ “داد”داتگ کہ تو گوادر ءِ مردمے ئے چیاکہ واجہ ءِ جند اوں گوادر ءِ نندوک انت‘‘
من درّائینت’’اناّں! اے حبر نہ انت مرچی اسماعیل ممتاز ءَ ابید دگہ ہرکس بوتیں تہ اولی داد من ءَ رسیتگ ات چیاکہ منی آزمانک یک جوانیں آزمانکے بوتگ۔‘‘
سنگتاں منی چاہ ءُ حلوہ وارت انت ءُ من ءَ مبارک اش دات ءُ پدا ما دُرٛاہیں سنگت کندان ءَ چہ ہوٹل ءَ ایر کپگ ءَ اتیں تہ منی پاد ماں پدانکانی سرا لیٹ ات ءُ من چہ بُرز ءَ جہل ءَ کپتاں ءُ منی پاد پرٛشت۔گوں پاد ءِ پُرٛشگ ءَ منی چم پچ بوت انت ءُ من چہ وتی تحت ءَ جہل کپتگ اتاں۔ وہدے من وتی پاد چار اِت منی پاد سلامت ات۔پدا من فکر کت مرچی یک سال ءُ چار ماہ انت کہ من وتی آزمانک پہ “ماہتاک بلوچی”ءَ دیم داتگ زاناں منی واب ءِ معنا ہمیش انت کہ ہمے ماہ ءِ “بلوچی ” ءَ منی نبشتہ کرتگیں آزمانک چاپ کتگ۔
وہدے من سُہب ءَ بازار ءَ شُتاں تہ من چہ دُور ءَ دیست کہ ’’بندن بک اسٹال‘‘ءَ ماہتاک بلوچی ءِ نوکیں تاک ساد ءِ سرا درٛتکگ ات۔من بیست کلدار پہ بلوچی ءَ ندٛرکت پدا من شتاں آسکانی ہوٹل ءِ بُرزا نشتاں ءُ وت ءَ یک چکاسے ءِ تہا دَؤر دات ءُ پدا ماہتاک ءِ پشت ئےِ نیمگ ءِ تاکاں لیٹینگ ءَ لگّ اِتاں۔ پمیشکا کہ دیمی نیمگا من وہدے وتی نام ءَ نبشتہ کارانی رد ءَ بہ گنداں ءُ چہ گل ءَ باریں منی چی حال بہ بیت۔
من وہدے اولی تاک لیٹینت یک ٹینڈر نوٹسے ءِ باورا نبشتہ ات ءُ وہدے دومی تاک لیٹینت تہ دو کالم نبشتگ ات،یکے پہ ہمایاں کہ آہانی نبشتانک چاپ ءِ قابل انت ءُ دومی پہ ہمایاں کہ آہانی نبشتانک چاپ ءِ قابل نہ انت۔وہدے من وتی نام چار اِت تہ منی ہما کالم ءِ تہا نبشتگ ات کہ “ایشانی نبشتانک چاپ ءِ قابل نہ انت ءُ اے وتی باریگ ءِ ودار ءَ مہ کن اَنت۔‘‘
(اے نبشتانک چہ ماہتاک بلوچی جون 1996 ءِ تاک ءَ زُرتگ)