شپ ءَ را ہر وڑیں راز گون انت۔ شپ ءَ ہمُک گنگیں زبانانی شہدیں ہبر گون انت۔ شپ یکیں شپ انت بلئے یکے ایشی ءَ نرمیں نپاد ءُ ڈنّی کمبلانی تہا پہ وش وابی گوٛازینیت ءُ یکے گوں درتگیں پوشاک ءُ جنڈیں شال ءَ آزمان ءِ چیر ءَ زند ءِ بخشتاتگیں غماں پہ زور شموشیت ءُ وتا واب گیجیت۔ شپ پہ کس ءَ مہتل نہ بیت۔ شپ درد پہمیت بلئے گوٛشت نہ کنت۔ شپ بے وابیں دیدگانی حال ءَ زانت۔ شپ گرٛیتگیں چماّنی گرمیں ارسانی پریات ءَ ہم زانت۔ لُنٹانی سر ءِ قیدیں حبران ہم سرپد بیت۔
آ ہم یک انچیں شپے ات۔تہارماہی ءَ سالونکے ءِ پاگ بستگ ات ءُ آزمان ئےِ کوپگ ءَ ات۔ استال چپّ ءُ چاگرد ءَ نندوک ات انت۔”ڈگّریں کہور”ءِ واہند ءُ سرپنچ میرداد رحیم ءِ ماڑی ءَ دیوان ات انت۔ دیوالانی سرا رنگ رنگین بتی مِرگ ءُ زندگ بوّئگ ءَ ات انت۔ چہ دُور دور ءَ اتکگیں سرکاری ءُ دگہ ہندی کماش ءُ واجہ کار ہم ہمے دیوان ءِ برٛاہ ات انت۔ یک نیمگے ءَ نام داریں بلوچی ءُ کوٛہنیں شعر گوٛشیں پہلوان جمعہ مزار پہ الہان کیّا ءُ سدو ءِ شعر ءَ گوں دمبورگ ءَ ہمسنگ کنگ ءَ ات۔ دومی نیمگا چہ شیشم ءِ دار ءَ جوڑینتگیں گوٛانزگ ءِ تہا یک کسانیں زہگے وتی دست ءِ چاندی ءِ دستونکاں”غوں،غوں”کنان لئیب ءَ ات۔ روبرکتی نیمگ ءَ یک کسانیں باگے ات۔ہمے باگ ءِ تہا میر داد ءِ ورنا سالیں بچّ میر حیاتان گوں وتی سنگتاں کہ آہانی دیم ءَ سئے ترندآپی شیشگ ایراَت ٹہک دیگ ءَ ات۔
’’میر حیاتان ءَ اولی بچ ءَ مروچی سالے کُبل اِنت۔‘‘
دگہ یکےءَ درّائینت۔’’مارا دومی ءِ ودار انت۔‘‘
گوں ہمے گپّ ءَ کوٹی ءِ تہا ٹہکانی توار چست بوت۔
اے رنگ پہ رنگیں دیوان حیاتان ءِ اولی بچک ءِ اولی سال کُبل بوئگ ءِ ہاترا برجم دارگ بوتگ ات۔دگہ کوٹی ئے ءِ تہا میر داد ءَ لہتیں سرکاری مردم ءُ “ڈگاریں کہور” ءِ نندوکیں دگہ پیریں کماش نشتگ ات انت۔ داد رحیم ءَ کمر زانی جتگ ات ءُ سرکاری ءُ دُور ہندیں نامداریں مردماں گوں وشگپّی ءَ ات ءُ گوٛشگ ءَ ات ’’اگں شمارا باور کنت، من وتی ہمساہگاں ہچبر چہ وتا ناراض نہ کناں۔من وتی ہلک ءِ تمامیں غریبیں مردمانی تہا جار جتگ ءُ گوٛشتگ کہ اگں شمارا کدی تنگدستی ءَ گپت گڑا اول حُدا ءُ دومی میرداد ءِ گس ءِ دروازگ پہ شما مدام پچ اِنت۔ منی ہلک ءِ تہا چشیں مردمے درنئیت کہ آ بہ گوٛشیت میر مارا جست نہ کنت۔چشیں روچ نیست کہ من وتی ہلک ءِ مردمانی گس ءَ نہ رواں۔روزی ءِ دیوک وَ حُدا اِنت بلئے مروچی حُدا ءُ منی سر ءِ برکت ءَ اے ہلک ءَ گُژنگیں مردم وتی جاہ ءَ شما یک گُژنگیں کُچِکّے ہم نہ گند ات۔‘‘
شپ میزان میزان ءَ دیما کنزان ات۔ دلدار چہ میر ءِ ماڑی ءَ دراتک ءُ وتی گس ءِ نیمگا رہادگ بوت۔دلدار ہلک ءِ یک غریب حالتیں مردمے ات ءُ میر ءِ گس ءَ نوکر ات۔ چد ءُ ساری آ مہلہ لوگ ءَ شُتگ ات بلئے مروچی دیوان ءِ سوٛب ءَ آ شپ ءِ سئے ءَ لوگ ءَ رؤگ ءَ ات۔دلدار ءَ وہدے کُڈّک ءِ دروازگ پچ کت تہ حیران بوت چیا کہ کُڈّک ءِ تہا تہاری ات۔ انچو تہار ات کہ دست پہ دست ءِ گندگ ءَ حیران ات۔
’’گُلاتون…او گُلاتون‘‘
’’ہاں ذاکر ءِ پت ،چی ئے۔‘‘دلدار ءِ گوٛانک ءَ یک جنینے ءِ توارے چہ کُڈّک ءِ تہا چست بوت۔
’’گُلاتون تو کجائے‘‘دلدار ءَ جُست کت
’’من ادا اوں‘‘
’’اے لوگ مروچی تہار انت پرچا؟زاناں چراگ ءِ تیل ہلاس بوتگ انت‘‘دلدار ءَ گوں گُلاتون ءَ گشت۔
’’اناّں‘‘گُلاتون ءَ پسّہ دات۔
’’گڑا چراگ روک نہ کتگ؟‘‘
گُلاتون ءَ درّائینت’’ذاکر ءِ پت! ذاکر ءَ سک گرٛیتگ،گژنگ بوتگ،لوگ ءَ آرت ءُ شکر ہم نہ بوتگ،منا زرّ اوں گون نہ بوتگ۔من ذاکر ءِ واستہ چہ بازار ءَ ورگ زُرتگ۔‘‘
’’گڑا ترا زرّ کئے ءَ داتگ؟‘‘دلدار ءَ گوں تُرٛندی ءَ جست کرت۔
’’م…ن…من لوگ ءِ نوکیں چراگ یک شپے ءِ واستا بجاّر ءِ گس ءَ رہن کتگ ءُ زرّ زُرتگ‘‘ گلاتون ءَ سارتیں آہے کشّ ات ءُ گرٛیوگ ءَ لگّ ات۔
(اے آزمانک چہ ماہتاک بلوچی لبزانک جون 2003 ءِ تاک ءَ زُرتگ)