دہے روچ بیتگ اَت من کراچی ءَ وتی سیادی ءِ لوگ ءَ داشتگ اَت۔ من نادُرٛاہے آؤرتگ اَت نادُرٛاہ جنیں آدمے اَت آئی ءِ گُٹّ ءِ راستی نیمگ ءَ گُکّے دراَتکگ اَت کہ چریشی ءِ درد ءِ سوٛب ءَ آ سک بے تاہیر اَت ڈاکٹر ءَ چارگ ءُ ٹپّاسگ ءَ پد ، دو ہپتگ ءِ گولی داتگ اَت ڈاکٹر ءِ گوٛشگ اَت کہ گُکّ گُٹ ءِ توک ءَ نہ اِنت گُٹّ ءِ گوشت پاداَتکگ اِے گولیانی ورگ ءَ گوں حُشک ترّان ءَ گُڈ سر ءَ ہلاس بیت
ڈاکٹر ءِ گوٛشگ ءِ پدا ہنچو بیّان اَت نی گُکّ ءُ آئی ءِ درد پہک بیگواہ اَت چم ء چارگ ءَ وَ ہچ زانگ نہ بیت کہ اِدا گُکّے بیتگ بلئے دست پِر کت گُڑا سما بیت کہ کمے پشت کپتگ۔
ڈاکٹر ءِ داتگیں مُدت ءَ بس چار روچ پشت کپتگ اَت بزاں چارومی روچ ءَ نادُرٛاہ پدا ڈاکٹر ءَ پیشدارگی اَت… ءُ گُمان ہمیش اَت کہ ڈاکٹر آئی ءَ رضا دنت…. بلئے من سک نہ گیگ اِتاں ءُ دعا کت کہ ڈاکٹر آئی ءَ رضا مدیات ءُ اَنگہ چیزے روچ آئی ءَ مہتل بدار اَت
اِنّاں! چوش کہ شما حیال ءَ اِت چوش نہ اِنت من وشّ اِتاں کہ نادُرٛاہ، دُرٛاہ بات بلئے من زانت کہ ڈاکٹر ءِ رضا دیگ ءَ پد ، نادُرٛاہ یک روچے ہم اِدا نہ جلّیت ءُ منا زیریت ءُ میتگ ءَ رؤت… ءُ منا اَنگہ چیزے روچ ہمدا نِندگی اَت ءُ نادُرٛاہ ءِ نادُرٛاہی ءَ اَبید ،منی گوٛرا اِدا مہتل بوئّگ ءِ دگہ ہچ وڑیں بہانگ نیست اَت پمیشکہ من لوٹ اِت کہ ڈاکٹر آئی ءَ رضا مہ دنت ءُ ہمے بہانگ ءَ من اَنگہ چیزے روچ ہمدا مہتل بہ باں
گپ چہ شما چیر نہ اِنت قِصّہ اِے وڑ اِنت کہ ہمے سیاد ءِ لوگ ءَ کہ ما داشتگ اَت لوگ ءِ سئے کوٹی اِت اَنت جَہل ءَ دو کوٹی، برٛانڈو ءُ چُلّ (کِچن) اَت ءُ یک کوٹی ئے بُرز ءَ اَت۔ لوگ ءِ کماش ءِ لوگبانک بیران بیتگ اَت آئی ءِ سئے چُک اِت انت دو بچک ءُ یک جنکے اَت۔ آئی ءِ سئیں چُکّاں آروس کتگ اَت بلئے مستریں بچک ءَ وتی لوگیگ گِشّینتگ اَت چہ ما ساری نہ زاناں کئے کجام کوٹی ءَ بیتگ بلئے وہدے ما آہانی مہمان بیتیں گُڑا شپ ءَ منی نادرٛاہ ءُ کماش ءِ نشار جہل ءَ یک کوٹی ئے ءَ وپت اَنت آئی ءِ جنک ءُ زامات بُرز ءِ کوٹی ءَ وپت اَنت ءُ جہل ءِ دومی کوٹی ءَ من، کماش ءُ آئی ءِ دوئیں بچک وپتیں۔
منی حیال ءَ مئے اِدا دومی روچ ءِ بیگاہ اَت من ءُ کماش لوگ ءِ برٛانڈو (ہال) ءَ نشتگ اِتیں کہ اَناگاہ یک کسانیں جنکے ءَ ( کِساس نوزدہ ، بیست سال آئی ءِ عمر بیتگ اَت) دروازگ پچ کت ءُ تہا پُترت گوں مئے گِندگ ءَ کمے پچدٛرہ اِت زانگ بیت آئی ءَ چُشیں ہچ گُمان نیست اَت کہ اِدا مردم نشتگ کتّرہے منی نیمگ ءَ لجّ درٛوشمیں نظرے چارگ ءَ پد ، مئے دیم ءَ گوٛزان ءَ ہما کوٹی ءَ شُت کہ جنیں آدم نشتگ اِت انت۔ منی چم یکّجی آئی ءَ سکّ اِت انت کوٹی ءِ پُترگ ءَ ساری آئی ءَ یک رندے پدا منی نیمگ ءَ نظرے چار اِت ءُ تہا پُترت… منا گوٛشئے کرنٹ ءَ گِپتگ اَت منی چمّاں پَچ ءُ نزّی بیہال کتگ اَت ءُ بس ہما کوٹی ءِ دپ ءَ سکّ اِت انت کہ جنک پُترتگ اَت
آئی ءِ شررنگی ءِ بابت ءَ من ہچ گپ نہ جناں شررنگی چیا گوٛش اَنت ؟ ہر کس وت حیال بہ کنت البت من بس اِینچو گوٛشاں کہ چِد ءُ پیسر، من اِے وڑیں شررنگیں جنک ہچبر نہ دیستگ اَت۔
’’باریں اِشی ءَ عاروس کتگ ؟ ہو ، اَلمّ اِیشی ءَ آروس کتگ… اِے وڑیں جنک ءَ کئے نِندگ ءَ کِلّیت ؟ روچے سد مردم وتی حبر ءَ کاریت… من گوٛشاں بہتاور ہما اِنت کہ گوں اِیشی ءَ عاروس ئِے کتگ یا بہ کنت…‘‘
من گوں دل ءَ وت جُست ءُ وت پسّو دیگ ءَ اِتاں کہ اَناگاہ من دیست آئی ءَ چلیمی سرکئیلے دست ءَ اَت ءُ چہ کوٹی ءَ دراَتک ءُ چُلّ ءِ نیمگ ءَ رؤگ ءَ اَت۔ چُلّ ہمے کوٹی ءِ دیم پہ دیم ءَ اَت… چہ چُلّ ءِ پُترگ ءَ گامے ساری، آئی ءَ یک رندے پدا منی نیمگ ءَ چار اِت من نہ زاناں آئی ءَ بِچکند اِت یا آئی ءِ دیم ءِ درٛوشم ہمے وڑ ءَ اَت کہ مردم ءَ بِچکند گُمان بہ بیت منا بس ہمنچو سما بیت گُشئے یکے ءَ منی دل مُچّ ءَ کت ءُ پِرٛتک
پدا کِساس پنچ مِنٹ ءَ رند ، آئی ءَ سرکئیل دست ءَ اَت ءُ چہ چُلّ ءَ دراَتک بلئے اِے رند ءَ آئی ءَ منی نیمگ ءَ نہ چار اِت آئی ءِ چم سرکئیل ءِ اِشکراں سکّ اِت انت ءُ وش ، وش ئے آہاں ہُپّ جنان ءَ داں کوٹی ءَ پُترت
آئی ءِ کوٹی ءِ پُترگ ءَ پد ، من کماش ءِ نیمگ ءَ چار اِت گِردیں سرجاہے کماش ءِ سر ءِ چیر ءَ اَت منی کَش ءَ تچک اَت ءُ چم ئے نزّ اِت انت… کماش سکّیں وابوئے اَت اگاں دو مِنٹ گپ ئِے جت گُڑا پنچ مِنٹ چم ئے نزّ اِت انت گیشتر تچک اَت بلئے اگاں نشتگ اَت ہم چم ئے نزّ اِت انت چمّاں کمزور اَت بلئے گُشئے پَچ اِت انت کسانیں برٛمشے بوتیں چم ئِے پَچ کت اَنت اِے دیم ءُ آدیم ءَ چار اِت ئے ءُ پدا نزّ ئے کت اَنت۔
منی دل سِگریٹے لوٹگ ءَ اَت من پاد اَتک ءُ کمے گِستا نشتاں کہ سگریٹ ءِ دیت کماش ءَ مہ لگّ اَنت۔ من سگریٹ دپ ءَ کت ءُ لائٹر زُرت کہ سگریٹ ءَ بُن دیاں بلئے لائٹر ءِ ٹِکّگ ءَ گوں کماش ءَ چم پَچ کت اَنت نظرے منی نیمگ ءَ چار اِت ءُ پدا چم ئے نز کت اَنت ۔
کِساس دو گھنٹہ ءَ رند، جنک دراَتک مئے دیم ءَ گوٛزان ءَ ڈنّ ءِ دروازگ ءَ رؤگ ءَ اَت، منی چم یکّجی آئی ءَ سکّ اِت انت داں دروازگ ءَ سر بیت۔ منی نیمگ ءَ ہچ نہ چار اِتے بلئے ہمے سہت ءَ کہ آئی ءَ دروازگ دست جت ءُ پہ پَچ کنگ ءَ وتی نیمگ ءَ کشّ اِت آئی ءَ چَکّ ترّینت منا لونسُکے دات ءُ پدا بِچکندان ءَ دراَتک… ءُ منی دل ءَ گوٛشت پادا وابیں کماش ءِ لاپ ءِ سرا ناچے بہ کن ءُ پدا بہ نِند۔
اِےدگہ بیگاہ ءَ آ پدا اَتک من ءُ کماش ہم ہما جاگہ ءَ نشتگ اِتیں۔ منی نیمگ ءَ مانمیاتکیں نظرے چارگ ءَ پد ، پہ نازے مَلّان ہما جنینانی کوٹی ءَ شُت… پدا دیر نہ گوٛست زیکیں وڑا آئی ءَ چلیم ءِ سرکئیل دست ءَ اَت ءُ چُلّ ءِ نیمگ ءَ رؤگ ءَ اَت۔ چُلّ ءِ پُترگ ءَ ساری آئی ءَ منی نیمگا چار اِت ءُ پدا گوں چم ءِ اِشارہ ءَ گپے کت بلئے من آئی ءِ اِے چم ءِ اِشارہیں گپّ ءَ ہچ سرپد نہ بیتاں۔ منی دل دِرٛہک، دِرٛہک ءَ لگّ اِت۔ من کماش ءِ نیمگا چار اِت۔ آ تچک اَت ءُ چم ئِے نزّ اِت انت۔ منی دل ءَ گوٛشت کماش ءَ گُلائیش کن ءُ گُبّ ءِ دپ ءَ کن… پدا منا ہچ سما نہ بیت کہ من کدی پاداَتکاں۔ اَناگہ من چار اِت کہ من اوشتاتگاں من کماش چار اِت آئی ءِ چم پَچ اِت انت ءُ منا چارگ ءَ اَت۔
’’ جاگہے رؤگ ءَ ئے ؟‘‘ کماش ءَ چہ من جُست کت، آئی ءِ گالوار ءَ واب ءِ درٛوشم ہوار اَت۔
’’ اِنّاں‘‘من گوٛشت ءُ پدا نشتاں… ءُ کماش ءَ پدا چم نزّ کت اَنت من سگریٹے بُن دات ءُ جنک ءِ چم ءِ اِشارہ وتی حیال ءِ تہا آؤرت ءُ آئی ءِ معنا کنگ ءِ جہد کت۔ من ہرچُند حیال کت منی سر پِر بوئگ ءَ نہ اَت داں جنک ءَ سرکئیل گون اَت ءُ چہ چُلّ ءَ دراَتک دو، سئے گام رؤگ ءَ پد، اوشتات چو دُزّانی وڑ ءَ اِے دیم ءُ آدیم چار اِت ئے ءُ پدا گوں دست ءِ اِشارہ ءَ چہ من جُست ءَ اَت۔ من آئی ءِ اِے اِشارہ ءَ سرپد بیتاں آ چہ من جُست ءَ اَت۔’’ تو اِے نادُرٛاہ ءِ مَرد ئے ؟‘‘
’’ اِنّاں‘‘من ہم پہ اِشارہ گوٛشت آئی ءَ بس بچکند اِت ءُ کوٹی ءَ پُترت
چمے روچ ءَ مئے میان ءَ اِشارہی گپ ءُ رپ بُنگیج بیت ہر وہد کہ آئی ءَ سرکئیل زُرت ءُ پہ چُلّ ءَ اِشکر ءِ پِر کنگ ءَ اَتک داں اِشکر سُہر بیت اَنت آ چُل ءِ باب ءِ دپ ءَ اوشتات ءُ ما پہ اِشارہ گپ جت۔ آئی ءِ بازیں اِشارہ ءَ من سرپد نہ بیتاں ءُ باز ءَ سرپد بیتاں۔ ہمے وڑ ءَ آ ہم منی بازیں اِشارہ ءَ سرپد نہ بیت ءُ باز ءَ بیت۔ یک روچے من پہ اِشارہ آئی ءِ فون نمبر لوٹ اِت بلئے آئی ءَ پہ اِشارہ گوٛشت منا فون نیست۔
ہپت ءُ ہشت روچ بیتگ اَت کہ مئے میان ءَ بس اِشارہ ءُ چم گپ بوئگ ءَ اَت۔ اِے میان ءَ من باز جہد کت کہ گوں آئی ءَ پہ دپ ہبر بہ کناں بلئے منا گپ جنگ ءِ ہچ موہ رسگ ءَ نہ اَت۔
یک روچے وہدے آ اَتک پدا آئی ءِ رؤگ ءِ وہد ءَ دہ ، پانزدہ مِنٹ ساری من ڈنّ ءَ دراَتک ءُ آئی ءِ ودار کت۔ من پگر کتگ اَت آ وہدے ڈنّ ءَ در کئیت گوں آئی ءَ گپ جناں من سگریٹے بُن دات ءُ ڈنّ ءَ لوگ ءِ دپ ءِ دمک ءِ درٛاجی ءَ رؤگ ءُ آیگ ءَ اِتاں۔ کِساس دہ مِنٹ گوستگ اَت اَناگہ یکے ءَ سلام دات ءُ منی دیم ءَ اوشتات۔ دُرٛوت ءُ درٛہبات ءَ پد ، لگ اِت منا جُست ءُ پُرس ءَ ، بلوچے اَت سئے ، چار روچ ءِ ماش ءُ کَنگیں رِیش آئی ءِ دیم ءَ رُستگ اَت من آئی ءِ جُستانی پسّو ءَ بس ’’ہو، اِنّاں‘‘ ءَ گوں بیزاری ءَ دیگ ءَ اِتاں بلئے مرد ءَ منی بیزاری ہچ سما بوئگ ءَ نہ اَت۔ من پگر کت اِے منا چوش یلہ نہ کنت شرتر اِش اِنت کہ پدا لوگ ءَ برو۔ من دیم ترّینت لوگ ءِ نیمگ ءَ چار اِت ہمے سہت ءَ اَناگہ جنک دراَتک پدا مئے کَش ءَ گوٛزان ، وہدے مئے جُپت ءَ رَس اِت (منی دیم گوں جنک ءَ اَت ءُ مرد ءِ پُشت پِر اَت) آئی ءَ مرد ءِ نیمگ ءَ بُروانُکے دات ءُ بِچکندان ءَ دمک ءِ درٛاجی ءَ راہ گِپت۔ آئی ءَ زانت کہ ڈنّ ءَ من پہ ہمائی ءَ اوشتاتگاں بلئے مرد ءَ کار حراب کتگ اَنت۔ منی چم جنک ءَ سکّ اِتاں کمے دیم ءَ راستی نیمگ ءَ تاب ئے کت ءُ دمکے ءَ پُترت من زانت آئی ءِ لوگ ہمدا نزّیک ءَ اِنت۔ اِے سہت ءَ منا مرد ءِ سرا بے کِساس زہر آیگ ءَ اَت۔ مرد گپے ءَ اَت من گوش نہ داشت ءُ لوگ ءَ پُترتاں
اِے دگہ روچ ءَ من آئی ءِ آیگ ءِ وہد کت ءُ ڈنّ ءَ دراَتکاں ءُ آئی ءِ آیگ ءِ ودار کت بلئے داں مغرب ءِ بانگ بیت آ نیاتک۔ داں ما اِے لوگ ءَ داشتگ اَت آ ہر روچ اَتکگ اَت اِے اَولی روچ اَت کہ آ نیاتک۔
من گوں بژنیں دلے لوگ ءَ پُترتاں۔ منی تب سک ہراب اَت منا ہچ تہمبُل بیگ ءَ نہ اَت… من کماش چار اِت آ تچک اَت ءُ چم ئے نزّ اِت انت۔ منی دل ءَ گوٛشت کماش ءَ چِست کن ءُ پدا بہ جن زمین ءَ من کمے آ زہر ءَ زہر چار اِت ءُ پدا آئی ءِ کَش ءَ نشت ءُ سگریٹے بُن دات۔ پہ من چاہے آؤرت ئے بلئے منی دل ہچّ ءَ نیاہگ ءَ اَت۔ من چہ چاہ ءَ یک ءُ دو زوریں گُٹّ گِپت ءُ پدا اِیر کت۔
ہمے سہت ءَ من ترٛانگ ءَ کپتاں کہ باندا نادُرٛاہ ءِ ڈاکٹر ءِ گؤر ءَ پیشی اِنت ءُ من زانت کہ ڈاکٹر آئی ءَ چارگ ءَ پد ، رضا دنت پرچیکہ نادرٛاہ ءِ گُٹّ ءِ گُکّ نی پہک وش اَت اِے ترٛانگ ءَ منا گیشتر پریشان کت من زانت کہ اگاں باندا ڈاکٹر نادُرٛاہ ءَ رضا بہ دنت بزاں پونشی مئے رؤگ اِنت۔
من نی ہمے جیڑگ ءَ اِتاں کہ ہرچی منا کنگی اِنت بس باندا کنگی اِنت۔ باندا منا ہر وڑ ا گوں جنک ءَ گپ کنگی اِنت بلئے من ہرچُند پگر کت ، حیال کت دگہ ہچ راہ نیست اَت۔ اَبید اِشی ءَ کہ آئی ءِ آیگ ءِ وہد ءَ ڈنّ ءَ بہ اوشت ءُ ودار بہ کن۔
اِےدگہ روچ ءِ یازدہ بج ءَ کماش ءِ نشار ءَ نادُرٛاہ زُرت ءُ ڈاکٹر ءَ شُت من نہ شُتاں گوں۔ کماش ءِ نشار ءَ گوٛشت تئی ضرورت نہ اِنت… پدا یک ءُ نیم ءَ آ واتر بیت اَنت۔
’’ ڈاکٹر ءَ گوٛشت تئی گُٹّ ءِ گُکّ وش اِنت بس ہپتگے ءِ گولی دات ئے روچے یکے ورگی اِنت‘‘ گوں لوگ ءِ پُترگ ءَ نادُرٛاہ ءَ منا حال دات۔
’’ ہپتگے ءَ رند ، ڈاکٹر پدا ترا چاریت؟‘‘ منی دل وش بیت کہ ہپتگے اَنگہ ما ہمدا ئیں۔
’’ اِنّاں ، ڈاکٹر ءَ گوٛشت برو اِت بس ہپتگے گولی ورگی اَنت‘‘ نادُرٛاہ ءَ درّائینت پدا منی پسّو دیگ ءَ ساری گوٛشت ئے ’’ٹرانسپورٹ ءَ فون کن باندا سُہب ءِ دو سیٹ بہ ِگر‘‘
’’ باند ءَ سُہب ءِ ؟منی دپ ءَ ہنچیں وڑے دراَتک گُشئے آئی ءَ بے باوریں گپے کت۔
’’ ہو ، مارا دگہ کارے وَ نیست ‘‘
’’ دگہ کار وَ نیست بلئے پہ وت چیز ءُ میزے نہ گِر ئے ؟‘‘
’’ بس سئے ءُ چار سَریگ ءُ کمے سوپاڑی گِرگی اِنت اِشاں من مرچی بیگاہ ءَ گِراں بازار اِدا نزّیک اِنت‘‘
’’ شرّیں ، گُڑا من فون کناں‘‘ من گوٛشت ءُ نادُرٛاہ شُت کوٹی ءَ پُترت
من جاوید ٹرانسپورٹ ءَ فون کت ءُ پونشیگیں سُہب ءِ دو سیٹ گِپت بلئے پدا من آ حال نہ دات… نیم گھنٹہ ءَ رند، نادُرٛاہ پدا اَتک ءُ منا جُست ئِے کت’’تو فون کت؟ ‘‘
’’ ہو ، من جاوید ٹرانسپورٹ ءَ فون کت بلئے باندا سُہب ءِ سیٹ نیست اَت من پونشییگیں سُہب ءِ سیٹ گِپت اَنت‘‘ من گوٛشت
’’ جاوید ٹرانسپورٹ ءَ سیٹ نیست اَت تو المتاز ءَ فون کُتیں‘‘
’’ المتاز ءِ فون نمبر منی گور ءَ نیست اِنت‘‘
’’ اِدا مردمانی گوٛرا بلکیں بیت من جُست کناں ” آئی ءَ گوٛشت ءُ کوٹی ءِ نیمگ ءَ راہ گِپت من ہچ نہ گوٛشت ءُ من نہ زانت کہ چے بہ گوٛشاں… پدا دیر نہ گوٛست اَتک ءُ گوٛشت ئے” من المتاز ءَ سیٹ گِپتگ اَنت باندا سُہب ءِ ہپت ءُ نیم ءَ مارا ٹرانسپورٹ ءَ رسگی اِنت کہ بس مہلہ درکاینت‘‘
’’ بلئے تو منا حال بہ داتیں من ہم پونشیگیں سیٹ گِپتگ اَنت جاوید ٹرانسپورٹ ءَ‘‘ منی تَب ٹگل اِت۔
’’ من ہمیش انت ترا حال دیگ ءَ آں جاوید ٹرانسپورٹ ءَ پدا فون کن سیٹاں کینسل کن اِے چُشیں گپے نہ اِنت‘‘آئی ءَ درّائینت… ءُ منی تَب حراب اَت من ہچ نہ گوٛشت۔
ما سُبارگ کتگ اَت ءُ نی سئے ءُ نیم بوئگی اَت۔ چار بج جنک ءِ آیگ ءِ وہد اَت من پاداَتک ءُ ڈنّ ءَ دراَتکاں مرچی منا ہر وڑا گوں جنک ءَ گپ جنگی اَت۔ من ڈنّ ءَ اوشتاتگ اِتاں ءُ بار بار ہما دمک ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ اِتاں کہ پئیری آ ہمے دمک ءَ پُترتگ اَت۔ کِساس پانزدہ مِنٹ گوٛستگ اَت کہ اَناگہ نادُرٛاہ ءَ ڈنّ ءِ دروازگ پچ کت ءُ گوٛشت ئے ’’تئی موبائل رِنگ جنگ ءَ اِنت‘‘
منی موبائل لوگ ءَ کماش ءِ گوٛرا اِیر اَت درایگ ءِ سہت ءَ من بیہال کتگ اَت۔ من فون گِپت مئے میتگ ءِ منی سنگتے اَت آئی ءَ منی حال گِپت ءُ پدا جُست ئِے کت کدی کائے… پدا مُپتیں پوتاری ءَ لگّ اِت۔ من دو، سئے رند ءَ گوٛشت فون ءَ بند کن من ہنّی دست گَٹّاں پدا ترا وت فون کناں بلئے آ فون ءَ بند کنگ ءَ نہ اَت۔ داں من وت فون بند کت موبائل من کِیسگ ءَ کت ءُ دیم ترّینت کہ ڈنّ ءَ درکایاں ہمے سہت ءَ اَناگاہ جنک ءَ دروازگ پچ کت ءُ تہا پُترت ءُ منی سر ترّگ ءَ لگّ اِت۔ آئی ءَ گوں بچکندے منا وش اَتک کت ءُ کوٹی ءِ نیمگ ءَ راہ گِپت بلئے مرچیگیں آئی ءِ بچکند ءَ منا تاہیر نہ دات۔ آ کوٹی ءَ پُترت ءُ من زہر ءَ زہر کماش ءِ نیمگ ءَ چار اِت اِے رند ءَ کماش ءِ چم پچ اِت انت ءُ چو چانوگ ءَ دلمانگیں مِنڈ ءِ وڑا منا چارگ ءَ اَت۔ منی دل ءَ گوٛشت آئی ءِ گُٹّ ءَ بہ ِگر ءُ داں وہد ءَ بہ دارے داں آئی ءِ ساہ دپ ءَ اَبید دگہ ہر جاگہ درکئیت در بئیت۔
اِے سہت ءَ منا ایوک ءَ کماش ءِ سرا زہر نیاہگ ءَ اَت وتی میتگ ءِ سنگت ءِ سرا ، وتی موبائل ءِ سرا، وتی نادُرٛاہ ءِ سرا ، وتی جِند ءِ سرا… ءُ ہر چیزے کہ منی حیال ءَ اَتک منا زہر آیگ ءَ اَت۔
من کماش ءِ گوٛرا نشت ءُ سگریٹے بُن دات پدا جیڑگ لگّ اِتاں کہ نی چوں بہ کناں اَناگہ منا حیال اَتک کہ آ وہدے سرکئیل ءَ زیریت ءُ پہ اِشکر ءِ پِر کنگ ءَ چُلّ رؤت ہمے وہد ءَ من ہم چُلّ ءَ رواں گوں آئی ءَ گپ جناں ہر کس گِندیت جہندم بِہ گندیت… گوں ہمے حیال ءَ من وتا دلجم کت ءُ آئی ءِ چُلّ ءَ آیگ ءِ ودار کت۔
دہ مِنٹ نہ گوٛستگ اَت اَناگہ من دیست نادُرٛاہ، جنک ءُ کماش ءِ نِشار دراَتک اَنت سئیں سرچادر اِت اَنت آ دوئیں ڈنّ ءِ نیمگ ءَ راہ گِپت اَنت نادُرٛاہ منی گوٛر ءَ اَتک ءُ گوٛشت ئِے ’’ما روگ ءَ ئیں بازار ءَ کمے چیز زیرگی اِنت… ٹیکسی والا ءَ گوٛشتگ اِش بانداَ سُہب ہپت ءَ کئیت مارا ٹرانسپورٹ ءَ بارت‘‘
’’شرّیں‘‘منی دپ ءَ بس ہمنچو دراَتک۔آہانی رؤگ ءَ پد ، من ہم دراَتکاں ءُ ہمے نزّیک گوٛر ءَ پادے جت بلئے زوت واتر بیتاں پرچیکہ منا گوں جنک ءَ گپ جنگ ءِ وتی گُڈی جہد کنگی اَت ءُ اِے جہد آہانی واتر بوئگ ءَ پد ، جنک ءِ ماں چُلّ ءَ سرکئیل ءِ اِشکر پِر کنگ ءِ میان ءَ منا کنگی اَت۔
مغرب ءِ بانگ ءَ کمے رند ، آ واتر بیت اَنت بلئے من عجب اَجکّہ بیتاں کہ جنک گون نہ اَت۔ بس نادُرٛاہ ءُ کماش ءِ نِشار اِت انت۔ من زانت جنک ہما دیم ءَ وتی لوگ ءَ شُتگ… نی گوں جنک ءَ منی گپ جنگ ءِ گُڈی اُمیت ہم ہلاس بیت۔ منا بے کِساس زہر آیگ ءَ اَت۔ من گِرٛیوگی بیتاں۔ اَناگاہ من کماش چار اِت آئی ءِ چم نزّ اِت انت منی دل ءَ گوٛشت دست ءَ مُشت کن ءُ گوں زوراں کماش ءِ لاپ ءَ مُشت ئے بہ جن ءُ بہ گوٛش اِینچو وپسگ… بلئے ہمے سہت ءَ اَناگاہ منی سر ءَدردے چِست بیت من گوں دست ءَ وتی سر داشت ءُ چم نزّ کت اَنت جنک ءِ درٛاہیں اِشارہی گپ ، ہرچی کہ من سرپد بوتگ اِتاں ہرچی کہ نہ بوتگ اِتاں منا یات آیگ ءَ اِتاں داں دیر ءَ من وتی سر داشت ءُ گوں ہمے ترٛانگاں دلگوش اِتاں۔
پدا من ہم کماش ءِ گوٛرا تچک بیت ءُ دست پیشانیگ ءِ سرا اِیر کت ءُ چم نزّ کت اَنت جیڑگ ءَ لگّ اِتاں دیراں پد ، منا حیال اَتک جنک ءِ بابت ءَ نادُرٛاہ ءَ جُست کناں ’’ کئی چُک اِنت؟ نام ئِے کئے اِنت؟ سیر ئِے کتگ نہ کتگ ؟” ہمے حیال ءِ آیگ ءَ گوں من پاداَتک ءُ نشتاں سگریٹے بُن دات ءُ پگر ءَ اِتاں کہ نادُرٛاہ ءَ توار جناں دومی کوٹی ءَ براں ءُ جُست ئے کناں دنیگہ منی سگریٹ ہلاس نہ اَت کہ نادُرٛاہ وت دراَتک آئی ءَ تھیلی ئے دست ءَ اَت اَتک ءُ منا گوٛشت ئِے ’’ تئی بیگ ءَ جاگہ ہست ؟ اِے سوپاڑیاں وتی بیگ ءَ کن گوں منی بیگ دارگ ءَ نہ اِنت‘‘
’’ ہو ، منی بیگ ءَ جاگہ ہست‘‘ من گوٛشت ءُ پاداَتکاں ما دوئیں ہما کوٹی ءَ کہ منی بیگ اِیر اَت پُترتیں سوپاڑی من وتی بیگ ءَ کت اَنت نادُرٛاہ پہ درایگ ءَ راہ گِپت کہ من توار جت ’’من ترا جُست ئے کناں ؟‘‘آ اوشتات ءُ منا چارگ ءَ لگّ اِت ءُ منی جُست ءِ ودار ءَ اَت، ’’ہمے جنک کہ مُدام اَتکگ ءُ شمے چلیم ئے پِر کتگ… اِے کئی چُک اِنت ؟‘‘
’’نازی ءَ گوٛشگ ءَ ئے ؟‘‘نادُرٛاہ ءَ کمے حیال کنگ ءَ پد ، گوٛشت…’’ اِے جنک! اِے مردمانی ہمساہگ اِنت اللہ ءَ چونیں وشّیں رنگے داتگ بلئے بیچارگ گُنگے ءُ پدا….‘‘
’’ اِے گُنگے ؟؟‘‘من آئی ءِ گپ سرجمی ءَ نہ اِشت ءُ پہ اَجکّہی منی دپ ءَ دراَتک۔
’’ہو ، گُنگے… ءُ پدا سر ءَ ہم بروبر نہ اِنت گوں ہر کس ءَ…‘‘ نادُرٛاہ ءَ وتی گپ داشت کمے پگر کنگ ءَ رند ، گوٛشت ئے” گوں یک ءُ دو بچک ءَ بنّام ہم بیتگ… گوٛش اَنت یکرندے لاپ…. ” آئی ءَ وتی گپ سرجم نہ کت ءُ پدا چہ من جُست ئے کت ” بلئے تو اِشی ءِ پرچا جُست ءَ ئے ؟ ”
من اوشتاتگ اِتاں چو کَپگ ءِ وڑا یکبر ءَ نشتاں…
’’من بس ہنچو جُست کت… تو نی برو‘‘منی گالوار گِرٛیوگ ءِ وڑا اَت۔ نادُرٛاہ ءَ ہچ نہ گوٛشت ءُ چہ کوٹی ءَ دراَتک…!!!