’’چوں تورینگءَاِنت، سُبک سُبک بندیک کن‘‘مہرگنجءَ گوں دردناکیں آوازےءَ گوٛشت۔
’’من وَ وش وشّءَ بندیک کنگءَاوں تئی کہ انارک چہ پُلءَ نازُرکءُ اجگ تر انت‘‘ شیرین مہرگنجءِ سُہرچکیں انارکانی سرءَ وش وش ءَ بندیک تاب دات ءُ درٛائینت ئِے۔
’’اے منی اولی رند انت کہ وتی دیمءَ بندیک کنائینگءَاوں۔‘‘
’’پمشکہ ترا سک تورگ ءُ درد بوہگ ءَ اِنت۔‘‘
’’من نہ زانتگ دیم ءِ بندیک کنگ چو گرٛان اِنت۔کمال اِنت ہما شرّنگ ءُ نازُرکیں کاڈاں کہ ہر وہدءَ وتی دیمءَ بندیک کنائین انت‘‘
’’آ وَ عادت اَنت۔آہاں اِینچو نہ توریت‘‘ شیرین ءَساہتے بندیک کنگ مہتل کُتءُ مہرگنجءِ انارکانی سرءَ پہ حُبءُ واہگے دستاں لتاران بوتءُ گپ ئِے ’’تئی انارک چِینچو سُہرءُ نازرک اَنت، بندیک نہ سگّ اَنت۔ بلئے بندیکءَ پد انچو دلکش بہ باں کہ بچک تئی انارکاں بہ گنداں ترا گِربنداں‘‘
’’ہا ہا ہا ہا۔۔۔بچک چونائی ءَ منی سرا گنوک اَنت۔‘‘
’’نوں تو سر ءِگُشانءَدور کن تئی گردن ءُ گوش بُناں بندیک کناں، ادا بچک نیست کہ تو وتی سر ءِگُشانءَ دور نہ کن ئے۔ بندیک کنائینگءِ وہدءَ کس گُشان سرا نہ کنت۔‘‘ شیرینءَ وتی دست ءِ بندیک دور دات ءُ دگہ تاب داتگیں بندیکے زورگءَ بوت۔
مہرگنجءَوتی سر ءِ گُشان دور دات، آئیءِ دیمءِ زیبائی ،قدحیں چمانی سیاہیءَ وش برٛاہ دات، آئی ءِ شرّ رنگیںءُریزیں مہپر پیشانیءِ سراشِنگ بوتاں،شیرین ءَ آئیءِ پیشانیءِسر ءِشنگیں مہپر پُشتءَ بُرت انت،گُشتے ہر وہدءَ تئی مہپر پیشانیگءَانت۔’’شیرین آئی ءِ راستں نیمگ ءِ گوش بُنءَبندیکءَلتاران ءُ گپءَبوت۔’’تئی گوش بُن ءُ گردن سک موداں تو ساری چیا بندیک نہ کنائینتگ؟‘‘
’’وت‘‘
’’شر اگاں ترا جُستے بہ کناں تو پسوئے دئے ئے؟‘‘
’’ہَو جُست کن‘‘
’’اگاں جنکے تئی سرءَ شیداءُ دیوانگ بہ بیت تو چوں کن ئے؟”
’’چی جنکے ؟ہاہاہاہا۔۔۔ تو چونیں جُست کن ئے؟‘‘
’’ہَو جنکے،مہرگنج وہدے تو کندئے تئی آمڈیں لُنٹاں پُل ریچیت‘‘
’’واه ،تو شائری لبز کارمز کنگ ءَ ئے، من زاناں تو کجام مطلبءَ منءَ جُست ءَ ئے‘‘ آئی گوں دابےءَ گوٛشت۔
’’شر بلے تئی سرا یک جنکے گنوک اِنت، تو آئی ءِدل ءَ پُترتگ ئے ۔آ بے ترا شپ ءَواب نہ کپیت‘‘
’’چی؟کئے اِنت؟مرچی تو چونیں گپ کنگءَ سر ا ہوش ئے؟”آئی ءَحیرانی ءُ دلپٹی ءَجُست کُت۔
شیرین مہرگنج ءِ آسکی گردنءَبندیک کنانءُ گپءَبوت” ترا زاناں گوں آئی ءِنام ءَکار انت؟”
’’ہَو،بہ گوٛش گُڈا کجام جنک منی وڑیں بدرنگے ءِ سرا گنوک اِنت؟”
شیرینءَوتی دستءِبندیک دور دات ءُوتی دستے بُرت مہرگنجءِدپءَ داشت ئِے ءُ گوں وش لسانیں طوطی ئیں آوازءَ پہ دلکشیں دابےءَ گُشان بوت’’بس کن ،تو منءَ بد رنگ گوٛشگءَ دل نہ بئے ، وتءَکدی بدرنگ مہ گوٛش، تو کجا بد رنگے ئے؟ تو بے سُتون زیبا ءُ شرنگیں بانوکے ئے، تئی ماہیں پیشانی، ریزیں مہپر، شِل سریں مچاچ، اے تئی بروان، طلاہ رنگیں ءُ شیپگیں پونز چو کاٹار ءَ ، اے تئی لالیں رک چو سُہر ءِ گرٛمس ءَ انت‘‘آ بندیک کنان بوت۔
’’ہاہاہاہاہا۔۔۔تو وَ کدی شاعری دربُرتگ؟ تو سک ستاہ کن ئے، باریں آ شرنگ کئے اِنت کہ پہ من گنوک اِنت، آئیءَ زاناں بچک نہ دیستگ کہ جنکانی سرءَ عاشق اِنت‘‘
’’ہاہاہاہاہا۔۔۔۔دل کہ لگّیت ہچ نہ چاریت۔ یک روچے تو وت سر پد بئے کئے پہ ترا ہُدوک اِنت۔‘‘
’’بلکیں توئے؟‘‘
’’بگندئے ‘‘آئی ءَ سُبک ءُ وش زیملیں کندگے جت۔
’’ہاہاہاہا۔۔۔من وَ دیریں زانتگ کہ تو پہ من گنوک ئے۔‘‘
’’ہاہاہاہا۔۔۔۔ من وَ نہ اوں‘‘
’’شر تو بہ گوٛش ترا من چنچو دوست بئیں؟‘‘
’’من نہ زاناں۔‘‘
’’چوں تو نہ زان ئے بہ گوٛش لج مہ کن‘‘
’’انچو کہ منا وتی جند دوست اِنت،تو منا ہمے وڈ دوست ئے‘‘
’’اےگپ ءَ نوں یل کن ۔‘‘
’’پرچا ؟‘‘
’’تو بندیک کنگ بس نہ کن ئے منءَ دم بُرت‘‘
’’تئی گُلّاں کمے بندیک کناں بس کناں‘‘
شیرین آئی ءِ گُلاّں بندیک کناں بوت۔آ یک چمے ءَ مہرگنج ءِ اسپیتُکیں پاداں چارگ ءَ بوت ءُ دل ءَ جیڑت ئِےکہ من وتی یک پادے مہرگنج ءِ پاد ءِ سر ءَ ایرکناں ءُ گوں مزہے ءَ بہ لتاراں باریں مہرگنج چون کنت؟
آئی ءَ یک پادے مہرگنج ءِ پاد ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ وش وش ءَ لتاران بوت ءُ گپ ءَ بوت ’’تو بہ گوٛش تو وتی گُلّاں چے جن ئے۔ تئ گُل چو پُکّی ءَ نرم اَنت؟‘‘
’’ہرچی کہ تو کارمرز کنئے من کناں‘‘
مہرگنج ءَ گوں نرمیں آوازے ءَ درّائینت ءُ آئی ءَ مزہ آیان ات شیرین آئی ءِ پاداں لتاران اَت، پرچہ کہ آئی ءِ اولّی رند اَت کہ آئی ءَ گرمیں واہگ ءُ جزبگ دست جن بوئگ ءَ اِتاں ۔
’’تئی گُل پرچہ نرم اَنت؟‘‘شیرین ءَ وتی دست ءِ بندیک دور دات۔
’’ہاہاہاہاہا۔۔۔منی گُل چہ بنیاد ءَ نرم اَنت‘‘
شیرین پوہ بوت کہ مہر گنج ءَ پادانی لتارگ ءَ مزہ آہان اِنت ءُ من آئی ءِ برٛہنگیں جزبگاں دست بہ جناں آ ہچ نہ گوٛشیت۔ گیشتر وش بیت۔ دل ءَ جیڑگ ءَ بوت کہ من چون گوں آئی ءِ گرمیں جوزگاں لیب بہ کناں؟
چہ بے سمائی ءَ شیرین ءِ دپ ءَ دراتک کہ تو من ءَ سک دوست بئے دل گُوٛشیت تئی گُلّے بہ وَر” اے گپ ءِ جنَگ ءَ پد شیرین حیران ءُ اُبّکہ بوت کہ من پرچہ چوش گوٛشت؟‘‘
مہرگنج ءِ کنجریں رکّانی سر ءَ بچکندے نقش بوت ءُ وتی گُلابی ئیں دیم شیرین ءِ دپ ءِ نزیک ءَ آؤرت ءُ گوں واہگے گوٛشت ئِے ’’بہ ور اگاں تو دلاپ ئے‘‘
شیرین ءَ گوں وتی دستاں مہرگنج ءِ سر گپت ءُ آئی ءِ آزگ ءُ پُکّی ئیں گُلّانی تام ءَ گِرٛان بوت ءُ مہرگنج ءَبے سمائی ءَ شیرین ءِ سُہریں لُنٹ دپ ءَ کُت اَنت ۔شیرین ہم پہ حُب ءُ واہگ مہرگنج ءِ لُنٹانی شہد ءُ شیرکنیں تام ءَ گرٛان بوت۔
ساہتے ءَ پد مہرگنج ءَ شیرین ءِ گُلابیں لُنٹ یل کُت اَنت ۔غمیگ ءُ مونجا بوت کہ اے من چے کُت۔
شیرین ءَ ہم ہچ نہ گوٛشت۔
مہرگنج گوں جیڑگ ءَ پاد اتک ءُ دومی کُوٹی ءَ گُدانی پٹگ ءَ شُت۔
شیرینءَ وتی باطن ءَ نوکیں زندے مار اِت ءُ جیڈگ ءَ بوت ’’ما پرچہ چوش کُت؟مہرگنج ءَ پرچہ منی لُنٹ تِنگ اِت اںت؟وہدے مہرگنج منی لنٹاں ورگ ءَ اَت آ وتی باطن ءَ چےمارگ ءَ اَت؟ آئی ءَ پرچہ منی لُنٹانی بوسگ بس کُت، حیران ءُ مونجاں بوت۔۔۔‘‘
مہرگنج چہ کُوٹی ءَ اتک شیرین ءَ گُشان سر ءَ نہ اَت, آئی ءِ مارپیچیں ملگور شِنگ اِتاں ، جیگ ئِے پچ اَت ۔ آئی ءِ بخملیں دلبند چو کرپاس ءَ اَت ۔ شیرین ءَ وتی مود پشت ءَ یل دات اَنت پاد اتک مہرگنج ءِ سِرین ئِے گِپت ءُ گُوٛشت ئِے،’’ تئی قلمیں سرین ءِ گِرگ سک مزہ اِنت۔‘‘
مہرگنج ءَ پہ نازے گوٛشت’’تو چہ من ءَ باز زیبا ءُ ڈولدارتر ئے، تو انگت منی اینچو ستا کن ئے‘‘
آ شُت آدینک ءِدیم ءَ وت ءَڈولے چارگ ءَ بوت۔۔۔
’’مہرگنج تو چونیں گپ کن ئے،من کجا ءُ تو کجا، تئی شرّنگی ءُ زیبائی ءَ ہرکس دیوانگ کتگ ۔تو حور ، پری ءُ پرٛیشتگ دُرٛستاں برٛاہ دار ترئے‘‘ شیرین ہم مہرگنج ءِ نزّیک ءَ شت، وت ءَآدینک ءَ چاران ءُ بچکندان بوت۔
مہرگنج ءَ وش بوت کہ شیرینءِدل چہ آئیءِ مہر ءُ دوستی ءِ آس ءُ انگرانی تہا بہ سُچیت ءُ وت ءَ ٹپیگ بہ کنت۔
مہرگنج ءَ جان کش اِت ءُ درّائینت، ’’تئی پُلیں دیم ءُ سُہریں لُنٹانی بچکندگ من ءَ چنچو دوست بنت‘‘
’’ بچار من ءَ نوں کلاگ مہ گِر‘‘ شیرین ءَ گوں وتی دستاں مہرگنج ءِ نرم ءُ نازرکیں دست گپت انت ،وتی نیمگءَ چِکّ اِت ءُ آئی ءَ درٛوت گران بوت ، تُنّیگیں واہگاں پیلو کنان بوت۔
’’چو مہ کن، ترا زاناں لجّ نہ کنت‘‘مہرگنج ءَ جان کشّ اِت ءُ دلکشّیں آوازے ءَ درّائینت ئِے۔
’’اے لجّ ءَ نوں پرٛوش‘‘شیرین دیم ءَ کِنز اِت ءُ مہرگنج امبازاں زُرت ءُ نزّاران کت ءُ گوٛشان بوت ’’ تئی موسم ءِ تہا زند ءِ دُرٛاہیں کیف ساڑی اَنت،من ءَ بس تئی جند ءِ طلب اِنت, تئی شرابیں دیدگانی طلب اِنت، من ءَ تئی بہشتیں زانسرانی طلب اِنت، تئی زیبائی گُشئے راستی ءِ زیبائی اِنت،
من ءَ تئی شرّنگی ءِ کوش ءَ ابید دگے ہچ کوش نہ ساچیت، من بس ترا لوٹاں ءُ تئی دل ءَ لوٹاں ۔۔۔‘‘
شیرین مہرگنج ءَ بوسان ءُ ستا کنان اَت، مہرگنج ءَ سک وش بوہان اَت, آہانی جنین زہگی ءِ جوزگ رگ ءُ بنداں شنگ بوہان ات انت ءُ مستی ءِ زِر ءَ بُکّان بوت اَنت۔
مہرگنج ءَ شیرین ءِ جیگ گپت ءُ دِرت ۔ آئی ءِ گوٛراں لتاران بوت۔ آئی ءِ گوٛرانی سروکاں چُکّ ءُ لیسان بوت، شیرین ہم مہرگنج ءِ سرمستیں جوزگاں گوں لیب کنان اَت۔ آچہ ہوش ءُ سُد ءُ سارءَ بالا بوئگ ءَ اِتاں بلئے ہمے ساہت ءَ یکے ءَ گِس ءِ گیٹ ٹُکّ اِت, آ چہ یک ءُ دومی ءِ بگل ءَ دراتک اَنت، شیرین ءِ دل پِر نہ ات کہ بہ رؤت بچاریت کہ باریں کئے اِنت بلئے مہرگنج گوٛشت برو باریں ، گُڈا آ دیم پہ گیٹ ءَ شُت ۔
مہرگنج دل ءَ جیڑگ ءَ ات کہ شیرین ءِ ہمبازکنگ چینچو وشّ اِنت باریں شیرینءَ منی بگل چو وش بیت یا ناں ؟‘‘
شیرین واتر بوت ۔ مہرگنجءَ جُست کت’’ کئےات؟‘‘
آئی ءَ پسّو دات’’تئی گوٛہار سُمّل اَت گوٛشت ئِے مات توار ءَ اِنت‘‘
’’گُڈا من رواں پدا شپ ءَ کایاں” مہرگنج ءَ گوٛشت۔
شیرینءَ مہرگنج ءِ نزّیکءَ شُت ءُ آئیءِ سر ئِے گِپتءُ آئی گُل ءُگوش بُناں بوسان بوتءُگوٛشان بوت،’’شپ ءَلازم بیا مرچی شپ گوں من بہ وپس،تو زانئے من بے ترا نہ باں‘‘
’’شر من ءُ تو شپ ءَ یکجا وپساں،انّوں من رواں‘‘مہرگنج ءَگُشان زرتءُ سرا کُت،رہادگ بوت۔
شیرین ءَ آئی ءِ دست گپت، گُوٛشت ئِے ’’جہانءِ تہا من ڈولدارءُ براٛہداریں کاڈ باز دیستگ بلئے بید چہ تو پہ ہچ کسءَ چو گنوک ءُ شیدا نہ بوتگاں، بلئے چے بہ کناں تئی دوستی ءَ انچو من ءَ وار ءُ بزّگ کُتگ۔‘‘
’’من ہم پر ترا انچو‘‘
’’تئی کندگ ءُ ٹوک دل ءَ کَش انت۔ تو کہ وہدے کندئے تئی آزگیں گُلانی کرٛچک دلکش بنت۔‘‘
’’من رواں منی جان، وشّیں گُڈا‘‘مہرگنج ءَ شیرین ءِ لُنٹ کم ئِے وارتاں،چہ گس ءَ دراتک ءُ شُت۔
چہ شیرین ءِ مہروانیں دیدگاں ارس آئی ءِ حون چکیں انارکانی سرا شیپ گران بوت اںت۔آئی ءَ وت نہ زانت پرچا آ گرٛیوگ ءَ انت۔وتءَ عجبیں ذاتے مارگءَ بوت۔ چہ وتی وجود ءَآئی ءَ بیم آہان بوت بلئے ہمے ساہت ءَ آئی ءِ حیال گوں مہرگنجءَ دلگوش بوت، آجیڈگ ءَ ات۔
’’مہرگنج چہ بہشت ءِ حُوراں کمتر نہ انت۔ آئی بگل گُشئے بہشت اِنت۔ مرچی شپ من وتی دل ءِدُرٛاہیں گپاں مہر گنج ءَ گوٛشاں۔باریں من ءَچے پسّو دنت۔ من بے آئیءَ ہچ وڑا نہ باں۔‘‘
وہدے شپ بوت، شیرین ءَ وتی کوٹی ءَ نشتگ ات۔ آئی ءَ جوڈہیں مردینی اِسپیتیں گُد پِر کتگ ات۔وتءَپہ ڈولے سنگاریتگ ات ۔ بےتاہیریءَ مہرگنج ءِ ودار ءَ ات۔ ہمے ساہت ءَ کوٹی ءِ دروازگ یکےءَ ٹُک اِت۔ شیرین گوں واہگ ءُجوزگاں پاد اتک ءُ شُت ، کوٹی ءِ دروازگ ئِے پچ کُت، آ گُشئے گُڈ اِت ، دیست ئِے مہرگنج اِنت کہ آئی ءَ ہم مردینی اسپیتیں گُد گوٛرا اَت۔